Hoe kom ik los?

Ik zak er in, met mijn handen in de lucht.
Ik zwaai en wurm mij verder.

Mijn hele lichaam is onder.

Ik kijk naar boven.

De lucht.
Hij is er nog.

Ik sla een ademhaling over.
Ik bewaar hem voor hierna.

Dan verdwijn ik.

Ik ben zo terug.

Iedereen is aardig voor mij.

Ik doe mijn best dat ook voor mijzelf te zijn.

En voor hen.

De avond voelt nog eeuwig, maar het was vandaag wel oké.

De mist vanochtend was mooi.

Ik fiets terug naar huis.

Ik voelde mij niet goed, de hele dag.

Maar op de fiets wel.

Ik heb het even fijn gehad.

Ik moet werken maar ik was om 3 uur ’s nachts nog wakker.

Ik jank alleen maar.

Er mist iets in mijn hoofd.

Als die mist lang genoeg blijft hangen wordt het grijs.

Ik voel de eerste spetter al.
Het is geen water.
Het is zwaarder.

Ik veeg het van mijn gezicht weg.

Als ik niet oplet dan loop ik leeg.
Ik houd mijn handen voor mijn ogen.

Natte handen.

Bah.

Ik denk de hele tijd aan chips eten.

Ik denk de hele tijd aan aftrekken.

Ik denk de hele tijd aan wegrennen.

Ik denk de hele tijd dat het niet lukt.

Ik denk de hele tijd dat ik het niet kan.

Ik denk de hele tijd laat mij met rust.

Ik denk de hele tijd laat mij niet alleen.

Ik denk de hele tijd hoelang nog.

Ik denk de hele tijd het hoeft niet.

Ik denk de hele tijd ik stop.

Ik denk de hele tijd vergeef mij.

Ik denk de hele tijd vergeet mij.

Ik denk de hele tijd sorry.

Ik denk de hele tijd red mij.

Ik denk de hele tijd stop.

Ik denk de hele tijd.

Hoi papa. Vannacht zag ik je. Levensecht. Toch is het maar een droom.

De feestdagen zijn voorbij en het voelt alsof we over december heen gesprongen zijn. Toch hebben we alles gedaan. Met kerst gedineerd, een kerstboom opgezet en nieuwjaar gevierd.

Ik mis je.

Zo abrupt als ik afstand neem van dingen, moesten wij afscheid nemen van jou.

Vandaag is de lucht blauw. Het is het nieuwe jaar. Ik draag je nog even met me mee. Misschien wel tot ik er niet meer ben.

Om half vier word ik wakker. Dat doe ik al dagen.

Mama huilt veel. Ook ’s nachts. Ze is verdrietig en maakt zich zorgen om de toekomst. Het doet me pijn. Dat weet zij ook. Toch ben ik er. En zij is er ook.

Nu is het bijna half zes. Ik probeer te kiezen tussen wachten en slapen. De keuze is een illusie.

Ik huil ook. Niet vaak en meestal alleen. Ook hierin valt niets te kiezen.